தும்மல்

கைக்குழந்தைகள் தும்மும்போது என் கொள்ளுப் பாட்டியார், "நூறு" என்பார்; அடுத்தடுத்துத் தும்மினால், " இருநூறு, முந்நூறு" என்று எண்ணுவார். 

தும்மும்போது வாழ்த்தவேண்டும், நூறு என்றால் நூறு வயது வாழவேண்டும் என்று அர்த்தம் என விளக்குவார். இது அறுபது ஆண்டுக்கு முன்பு; அவருக்குப் பின்பு வேறு யாரும் இப்படி  வாழ்த்தி நான் கேட்டறியேன்; அந்த வழக்கம் இன்னமும் கடைப்பிடிக்கப்படுகிறதா என்பது  தெரியவில்லை. ஆனால் அது மிகப் பழங் காலத்திலிருந்து தொடர்ந்து வந்திருக்கிறது. பெரியவர்களையும் வாழ்த்தியிருக்கிறார்கள். 

நமக்குப் புரை ஏறினால், " யாரோ நம்மை நினைக்கிறார்கள்" என்கிறோம் அல்லவா? திருவள்ளுவர் காலத்தில், " எவராவது நம்மை நினைத்தால் நாம் தும்முவோம்" என நம்பினார்கள். 

தும்முகையில் வாழ்த்துதல், தும்மலுக்குக் காரணம் பிறர் நம்மை நினைத்தல் என்று எண்ணுதல் ஆகிய இரு செய்திகளையும் 1317 ஆம் குறள் தெரிவிக்கிறது: 

வழுத்தினாள் தும்மினேன் ஆக அழித்தழுதாள்

யாருள்ளித் தும்மினீர் என்று. 

பொருள்: 

தும்மினேன் வழுத்தினாள் = நான் தும்மினேன், அவள் என்னை வாழ்த்தினாள் (நூறு என்று சொல்லியிருப்பாள் போலும்) 

அழுதாள் யார் உள்ளித் தும்மினீர் என்று = எவளோ உம்மை நினைத்தமையால் தும்மினீர்; யார் அவள் எனக் கேட்டு அழுதாள். 

தன் காதலனை வேறு ஒருத்தி மனத்தால் நினைக்கவும் கூடாது என்பதில் உறுதி கொண்டுள்ளாள் தலைவி.