காலனும் கிழவரும்

             

(இதுவும்  லா ஃபோந்த்தேன்  கதைதான்)

     ஒரு  முதியவர்,   நூறாண்டு  கடந்தவர்,   காலனிடம்  முறையிட்டார்:       "திடீரென வந்து உடனடியாகப் புறப்படக் கட்டாயப்படுத்துகிறாய்; என்  முறியை  (உயில்)  இன்னம்  எழுதவில்லை;  பேரனுக்கு  வேலை  வாங்கித்  தரவேண்டும்; வீட்டை எடுத்துக்  கட்ட வேண்டியிருக்கிறது. முன்தகவலாவது  தந்திருக்கலாமே?  கெடு  கொடுக்காமல்  உயிரைப்  பறிப்பது  நியாயமா?"

    காலன்  பதில்  சொன்னான்:

    "முதியவரே,  நான்  திடுதிப்பென்று  வரவில்லை;  நான்  அவசரக்காரன்  என    நியாயமின்றிப் புகார் செய்கிறீர். நீர்   நூறு  வயதைத்  தாண்டிவிடவில்லையா?  உம்மையொத்த  வயதானவர் இரண்டு பேரைப் பாரிசில் காட்டும்; பத்து  பேரைப்  பிரான்சில்  காட்டும்.  உமக்கு  நான்  முன்னெச்சரிக்கை  தந்திருக்க  வேண்டுமெனச்  சொல்கிறீர்.   நான்  எச்சரிக்கவில்லையா?   நடை,  அசைவு,  அறிவு,  உணர்வு  எல்லாம்  படிப்படியாய்க்  குறைந்தனவே!  சுவை  குன்றியது,  செவி கேட்கவில்லை; யாவும் மங்கின.  உம்  தோழர்கள்   செத்ததை  அல்லது   சாவுப் படுக்கையில்  விழுந்ததை   அல்லது   நோய்வாய்ப்பட்டதை   உம்மைக்  காணச்  செய்தேன். இவையெல்லாம்  என்ன,   முன்னறிவிப்பு   அல்லாமல்?

     போவோம் முதியவரே,  பேச்சில்லாமல்.   உமது  முறி  இல்லையென்றால்  நாட்டுக்கு  ஒரு  குறைச்சலும்  ஏற்பட்டுவிடாது".

       அறிவாளியைச்  சாவு   அதிரச்  செய்வதில்லை;  புறப்பட  அவர்  எப்போதும்  தயார், பயணம் நெருங்கும் சமயத்தை முன்னறிவிப்புகள் மூலம்  உணர்ந்திருப்பதால்.  ஆயத்த நிலையில் இல்லாமையைக் காட்டிலும்  அறியாமை வேறில்லை.

***********************

(படம்; நன்றி இணையம்)

எப்பொருள் யார்யார்வாய் ....

   

  ஒரு  வேந்தன்  அதிகாலைத்  துயில்  எழுந்ததும்  உப்பரிகையின்  பக்கம்   வந்து நந்தவனத்தின்பால்  பார்வையைச்  செலுத்தியபோது,  அவனுடைய   கண்களும் அங்கு அண்ணாந்து, வாய் பிளந்தபடி, அரண்மனையை நோக்கிக்கொண்டு  நின்ற கந்தல் உடைக்காரன் ஒருவனின் கண்களும் சந்தித்தன; அரசன் அருவருப்புடன் தலையை சட்டெனத் திருப்பியபோது  சுவரில்  இடித்துக்கொண்டான்.

     அவனது  ஆணைப்படி அந்த  ஏழையைப்  பிடித்துக்  காவலில்   வைத்தனர்.

      தர்பார்  கூடும்   வேளை   வந்தது.  அவனை  இழுத்து வந்து  நிறுத்தினர். 

     அரசன்,   "எதற்காக  அரண்மனையின்  முன்  நின்றாய்?  உன்  முகத்தில்  நான்  விழித்ததால்  என்  நெற்றியில்  காயம் பட்டது.  இப்படி எத்தனை  பேருக்கு உன்னால் துன்பம் நேர்ந்ததோ? நேரப்போகிறதோ?  நீ  வாழக்கூடாது.  உன் தலையை  வெட்ட உத்தரவு இடப் போகிறேன். கடைசி  ஆசை  இருந்தால்  சொல்"  என்று  கடுங்குரலில்   கோபத்துடன்  கூறினான்.

      அவன்  பதில்  இறுத்தான்:

 "மன்னரே, ஆசை எதுவும் இல்லை. ஒரேயொரு கருத்து  மட்டும்  சொல்லவேண்டும்;  அனுமதியுங்கள்"

        " சரி, சொல்."

   "அரசே,  என்னால்  நீங்கள் பட்ட காயத்துக்கு  வருந்துகிறேன்;  என்  முகத்தில் விழித்த உங்களுக்குத் தலையில் காயம்; ஆனால் உங்கள்  முகத்தில்  விழித்த  எனக்குத்   தலையே  போகிறது!"

    வார்த்தைகள் மன்னனின் மனத்தில் சுரீரென்று குத்தின; அறிவு  தெளிவடைந்தது.

                                             ///////////////////////////

(படம் : நன்றி இணையம்)

செல்லாதா?

              

   (சிறு வயதில்  நான் படித்த சில கதைகளை  அன்பர்களுடன் பகிர விரும்புகிறேன்; சிலர்க்கு முன்னமே தெரிந்திருக்கலாம்)

   போக்குவரத்து  வசதி  இல்லாக் காலம்.

   ஆணிமுத்து செட்டியாரும்  அவருக்கு அறிமுகமான பூவழகனும்  சேர்ந்து வாணிகத்துக்காகப்  பணத்துடன் வேற்றூருக்கு நடந்து சென்றனர். வழியில் சிறு  காடொன்றைக்  கடக்க நேர்ந்தது. முற்பகல்தான்  எனினும்,  பலவகை மரங்களின்  கனத்த  அடர்த்தி  காரணமாய்ப்  போதிய வெளிச்சம் இல்லை.

  "மடியில்   கனமிருந்தால்  வழியில் பயம் " என்பது  பழமொழி . கள்ளர்கள்  வருவார்களோ  என்ற அச்சம்  மேலிட்டவர்களாய்,  கடவுளை வேண்டிக்கொண்டு  விரைந்த அவர்கள், தொலைவில்,  கும்பலாய் ஐவர்  வரக் கண்டனர்.

   செட்டியார்  சொன்னார்:

  "திருடராக இருக்கலாம். நீ அதோ  அந்த  மரத்தடியில்  படுத்துக்கொள்; நான் கொஞ்ச  தூரத்தில் படுக்கிறேன்;  கைகாலை அசைக்காமல்,  ஓசை எதுவும் வெளிப்படுத்தாமல், மூச்சைக்கூட  பலமாய் விடாமல், செத்ததுபோலக்  கிடந்தால்,  அவர்கள்  கவனிக்காமல் போய்விடுவார்கள்".

   அப்படியே  செய்தார்கள். கூட்டம் நெருங்கியது. ஒருவனின்  கால் பூவழகனுடைய  உடம்பின்மேல்  இடித்தது;  அவன்  குனிந்து  பார்த்து, "இங்கே ஒரு பிணம் கிடக்கிறது"  என்றான்.

    தன்னைப் பிணம் என்று சொல்லக் கேட்ட பூவழகன், கடுங் கோபம் கொண்டு, "உங்கள் வீட்டுப்  பிணம்  இப்படித்தான்  மடியில் பணத்தைக்  கட்டிக்கொண்டு  படுத்திருக்குமோ?" என  அதட்டும் குரலில் கேட்டான்.

    உடனே அவனைப் பிடித்துத் தூக்கிப் பணத்தைப்  பிடுங்கிக்கொண்டனர். அதில்  ஒரு  நாணயத்தை  உற்று  நோக்கிய ஒருவன், "இது செல்லாக்  காசு  என்று  நினைக்கிறேன்" என்றவுடன்,  பூவழகன்,  "செல்லாதா? செல்லும்  செல்லாததற்கு அதோ படுத்திருக்கிற  செட்டியாரைக் கேள்" என யோசனை சொன்னான். அப்போதுதான்  அவரைப் பார்த்தார்கள்:  அவரது பணமும் பறி போயிற்று என்று  சொல்லவேண்டுமோ?

   இந்தக்  கதையிலிருந்து, "செல்லுஞ்  செல்லாததற்குச்  செட்டியாரைக்  கேள் " என்னும்  பழமொழி  பிறந்தது. எது குறித்தாவது  ஐயம் தோன்றினால்  இந்தப்  பழமொழியைப்  பயன்படுத்துவார்கள்.

                   ----------------------------------------------------

 (படம் ; நன்றி இணையம்)

ஒரு கருமி பற்றிய குட்டிக் கதை

 ஒரு  கருமி  பற்றிய  குட்டிக்  கதை 

நான்  சிறு  வயதில்  படித்தது  

    அடிப்படைத்  தேவைகளுக்குக்கூட   செலவு  செய்யாமல்  கஞ்சனாக  இருப்பது  தவறு.   ஆயினும்   சிலர்   அப்படித்தான்  வாழ்கின்றனர்.

    ஒரு  பேர்பெற்ற  கருமி   தற்செயலாய்ப்   பூனைக்  குட்டி யொன்றைக்  கொன்றுவிட்டான்;  அது  பெரும்   பாவம்  என்பது  நம்பிக்கை  யல்லவா?  அதனால்    நரகத்தில்  உழல   நேருமே  என்றெண்ணிக்    கவலை  கொண்டான்.

   எல்லாப் பாவங்களுக்கும்  பரிகாரம் கண்டுபிடித்து வைத்திருக்கிறார்களே!  இதற்கு   இல்லாமலா  போகும் என  நினைத்து   ஒரு  புரோகிதரை  அணுகி,

  "ஐயா ,  ஒரு  பூனைக்   குட்டி  சாக  நான்   காரணமாய்  இருந்துவிட்டேன் ;  கொல்வது  என்   நோக்கமல்ல;   இருந்தாலும்    அது  பாவந்தான்  என்று  நம்புகிறேன் .   என்ன  பரிகாரம்    செய்ய  வேண்டும்     என்பதைச்  சொல்லுங்கள்”  என்று  கேட்டான்.  

அகப்பட்டான்  ஒருவன்    என்று  மகிழ்ந்த   அவர் , " பசுவைக்  கொல்வது   எவ்வளவு  பாவமோ   அவ்வளவு  பாவம்  பூனையைக்  கொல்வதும்   என்று  சாஸ்திரம்   சொல்லுகிறது ;   அதைப்  போக்குவதற்கு   வழியையும்  காட்டுகிறது "  என்று  பதில்  அளித்தார்.  

   ---   அதைச்  சொல்லுங்கள்  என்றுதான்  கேட்கிறேன்.

   ----  தங்கத்தால்   பூனை   செய்து  எனக்குத்  தானம்  கொடுத்தாயானால் ,

பாவம்  நீங்கிவிடும்.

    ----  தங்கமா?  ஐயோ,  அவ்வளவு  பணம்   என்னிடம்   இல்லையே!

   ----   அப்படி   யென்றால்,  வெள்ளிச்  சிலை    கொடு.

    ----  அதற்கும்  வழி  இல்லை,  ஐயரே.

    ----  செம்பு?  தர  முடியுமே?

    ----  ஊகூம்,   இன்னம்   குறைவான  செலவாக   இருக்க  வேண்டும்.

    ---- பெரிய   பாவத்துக்கு  உரிய  பரிகாரம்  தேவை;    நீ  என்ன  இப்படிப்  பேரம்  பேசுகிறாய்?  போனால்  போகிறது,    வெல்லத்தால்  கொடு.

    ----  அது  முடியும்.   அதைக்  கொடுத்தால்    பாவம்     போய்விடும்  என்பது  நிச்சயந்தானே?

     ----  அதிலென்ன  சந்தேகம்?   அந்தப்  பாவத்தை    நான்   ஏற்றுக்கொண்டுவிடுவேன்.   அதிலிருந்து  நான்   நீங்குவதற்கு   எங்கள்  மொழியில் மந்திரம்   உண்டு.

     ---   இதோ   தருகிறேன்.

   கருமி  ஒரு    கைப்பிடி  வெல்லத்தில்  பூனை   உருவாக்கிக்  கொடுத்தான் . கிடைத்தவரைக்கும்   லாபம்  என  மகிழ்ந்த   புரோகிதர்  அதைக்  கையில் வாங்கியதுதான்  தாமதம்,   கருமி   அதைத்   தட்டிப்   பறித்துக்   கொண்டான்.

  

    கைக்கு  எட்டியது   வாய்க்கு  எட்டவில்லையே    என்ற  சோகத்துடன்  புரோகிதர்,  "அடப்   பாவி!   தானத்தைப்  பிடுங்கிக்கொண்டாயே!   யாராவது   இப்படிச்  செய்வார்களா?"      எனக்   கேட்டதற்கு,   அவன்,   "பூனையைக்  கொன்ற பாவம்  உங்களுக்கு,  வெல்லம்  பிடுங்கிய  பாவம்   எனக்கு;   போய்  வாருங்கள் "  என்று  விடை   தந்தான்.

                                                 +++++++++++++++++++++++++

மனைவியே மணாளனின் இயக்குநர்

( நான்  இந்தியிலிருந்து  மொழிபெயர்த்து விரிவுபடுத்திய  குட்டிக்கதை)

    இளமையில்  அரியணை   ஏறிய  மன்னனொருவன்  இல்லறத்தில்  ஈடுபட   விரும்பித்  தனக்குத்  தகுதியான  அரச  குமாரியைத்  தேட  முற்பட்டபோது ,  முதிய  அமைச்சர்  கூறினார்:

  "வேண்டாம்  அரசரே,    திருமணத்துக்குப்  பின்பு    நீங்கள்  சுதந்தரமாகச்   செயல்படமுடியாது.  அரசியின்   ஆலோசனைப்படி  நடக்க  வேண்டியிருக்கும்.

---  எப்படிச்  சொல்கிறீர்கள்  அமைச்சரே,  இவ்வளவு  உறுதியாக?

--- அதுதானே  வழக்கம்.

---  நான்  நம்ப  மாட்டேன்.

---  ஒரு  சோதனை  செய்து  பாருங்கள்;   உண்மை   புலப்படும்.

---  அப்படியே  ஆகட்டும்."

  வேந்தன்  ஆணையிட்டவாறு,  நகரின்  அரச  மற்றும்   பிரபு  குடும்பத்தாருள்  திருமணம்  ஆனவர்கள்   உரிய  காலத்தில்   அரண்மனையில்   கூடினார்கள். ஏறக்குறைய  ஐம்பது   பேர்.

  " நீங்கள்  எல்லாரும்   கலியாணம்  செய்துகொண்டவர்கள்  தானே?

---  ஆம்,   அரசே.

--- சரி,  உங்களில்,  மனைவி  சொல்லே    மந்திரம்  என  நினைத்து,  அவளுடைய   பேச்சைக்   கேட்டு   நடப்பவர்கள்  அனைவரும்   என்  வலப்பக்கத்தில்  வந்து  நில்லுங்கள்;   சொந்தமாகச்  சிந்தித்து   செயல்படுபவர்கள்  எல்லாம்,   இடப் பக்கம்  நில்லுங்கள் .  என்னை  ஏமாற்ற  முயல்பவர்   கடுந்  தண்டனைக்கு  ஆளாவார்."

    மளமள  என்று  வலப்பக்கம்  போய்   நிற்கத்  தொடங்கினார்கள்;  ஒருவன்  மட்டும்,  சிறிது  நேரம்   தயங்கிவிட்டு,  இடப்புறம்  நின்றான்.   அரசனுக்கு  வருத்தம்:  ஆடவர்  சொந்த  புத்தி  இல்லாமல்  வாழ்கிறார்களே!   கொஞ்சம்  ஆறுதல்:  ஒருவனாவது சுதந்தரமாக  இயங்குகிறானே!

  அவனிடம்    சொன்னான்:

 "உன்னைப்   பாராட்டுகிறேன்;   நீ   எதையும்   உன்  அறிவுப்படி  யோசித்துத்   தானே  செய்கிறாய்?

 ---  இல்லை   மன்னா.

--- அப்படியானால்?

---   என்  மனைவி சொல்தான்  என்  வழிகாட்டி.

---   பின்   ஏன்  அவர்களோடு  சேரவில்லை?

---  கூட்டத்தில்   நிற்கக்  கூடாது  என்று  அவள்   சொல்லியிருக்கிறாள்."

                              ======================= 

(படம்: நன்றி இணையம்)

என்னதான் முடிவு? - ஒருநிமிடக் கதை

அறிமுகம் ஆகிச் சில நாளிலேயே அவர் என்னைத் தேடிவந்தார்.  

உங்களிடம் ஒரு யோசனை கேட்கவேண்டும். 

 எதைப் பற்றி? 

என் பையனைக் கல்லூரியில் சேர்ப்பது குறித்து.. 

 அதில் என்ன பிரச்சினை? 

பொறியியலில் சேர்ப்பதா, மருத்துவத்தில் சேர்ப்பதா? 

 மகனின் விருப்பத்தைக் கேட்டீர்களா? 

 அது அப்புறம்; முதலில் நான் ஒரு முடிவுக்கு வரவேண்டும். 

பொறியியலைத் தான் நிறைய பேர் விரும்புகிறார்கள்: அமெரிக்கா போகலாம், அதிகம் சம்பாதிக்கலாம். 

ஊகூம், அவனைப் பிரிந்திருக்க என்னால் முடியாது. 

உள்நாட்டிலேயே வேலை கிடைக்கும். 

ஆனால் சமுதாயத்தில் மதிப்பு இல்லையே! டாக்டர் என்றால் தெய்வம் போல. 

அது மெய்தான்; மகனைத் தெய்வ நிலைக்கு உயர்த்துங்கள். 

அதிலே பாருங்கள், நோய் முற்றி இறந்தாலும் தவறான சிகிச்சை என்று குற்றம் சுமத்தி நிம்மதியைக் கெடுப்பார்கள். 

சாதக பாதகம் எதிலும் உண்டு. முடிவுக்கு வருவது கடினம்தான். மகனைக் கேளுங்கள். 

 பதில் சொல்லக்கூடிய நிலையில் அவன் இப்போது இல்லை. 

ஏன்? அவனுக்கு என்ன?  

ஒன்றுமில்லை, நன்றாய்த்தான் இருக்கிறான். 

 பின்னே? 

 மூன்று வயதுதான் ஆகிறது. மழலையர் வகுப்பு முடித்திருக்கிறான்.

???????