தேங்காய்

தேங்காய் - இந்தச் சொல்லின் தொடக்க வடிவம்: தெங்கங்காய். தென்னை மரத்தின் பழைய பெயர், தெங்கு. நன்றி ஒருவற்கு எனத் தொடங்கும் வாக்குண்டாம்  செய்யுளில், “தளரா வளர் தெங்கு” என வருதல் காண்க.

 தெங்கு + அம் + காய் = தெங்கங்காய். அம் என்பது இரண்டு பெயர்ச் சொற்களை இணைக்கப் பயன்படுவது; சாரியை என்பார்கள்.

  வேறு காட்டுகள்:

நாற்று + அம் + கால் = நாற்றங்கால்;

ஆறு + அம் + கரை = ஆற்றங்கரை;

தென்னை + அம் + கீற்று = தென்னங்கீற்று.

  தெங்கங்காய் முற்றினால், தெங்கம்பழம். “நாய் பெற்ற தெங்கம்பழம்” என்னும் பழமொழியை அறிந்திருப்பீர்கள். ஒரு நாயிடம் முற்றிய தேங்காய் கிடைத்தால், அதனை அது உருட்டி விளையாடக்கூடும், பயன்படுத்தாது. தேங்காயை எவராவது எடுக்கப் போனால், குரைக்கும், கடிக்க வரும். தானும் உபயோகிக்காமல் பிறர்க்கும் ஈயாமல் சேர்த்து வைத்திருக்கும் செல்வத்தைக் குறிப்பது அந்தப் பழமொழி.

  (“வைக்கோல் போர் நாய்” என்றும் சொல்வதுண்டு: வைக்கோல் போரின் அடியில் படுத்திருக்கும் நாய் வைக்கோலைத் தின்னப்போவதில்லை; தின்ன வரும் மாட்டையும் விரட்டும்.)

 தேங்காய் என்பதற்குத் "தேங்காதே" எனவும் பொருளுண்டு. திருமணங்களில் ஏன் தேங்காய் வழங்குகிறார்கள்?  நகைச்சுவையாய் ஒரு காரணம் சொன்னார் தமிழறிஞர் அரசஞ் சண்முகனார். “மணம் முடிந்துவிட்டது, போய்விடு; இங்கே தேங்காதே” (தங்கிவிடாதே) என்பதை நாசுக்காய்த் தெரிவிப்பதற்குத் தேங்காய் கொடுக்கிறோம் என்றார் அவர்.

 பிஞ்சுத் தேங்காயை ‘இளநீர்’  என்கிறோம்; இச்சொல்லை விளக்கியுள்ளார் தமிழறிஞர் தெ.பொ. மீனாட்சிசுந்தரனார்: “இதில் உள்ள ‘நீர்’ தமிழல்ல;  இந்தியாவின் மொழிகளுள் ஒன்றான முண்டாவில், நீர் என்பது தேங்காயைக் குறிக்கும்; எனவே, இள நீர் = இளந் தேங்காய்” என்பது அவரது விளக்கம்.

         (முண்டா இன மக்கள் கிழக்கிந்தியவாசிகள்)

               -------------------------------------------