நூல்களிலிருந்து -- 1

நான்  வாசித்த  நூல்களின்  சில  பகுதிகள்  பலருக்கும்  பயன்படலாம்  எனக்  கருதுகிறேன்;  அவற்றை  அவ்வப்போது  பகிர்வேன்;  முதல்  நூல்,  அறிஞர்  எஸ். வையாபுரி இயற்றிய  "இலக்கியச்  சிந்தனைகள்"  (இரண்டாம்  பதிப்பு - 1956 . பக். 137.   21   கட்டுரைகளுள்;  தலைப்பு:  தமிழும்  அகராதியும்)

     அகராதி  என்ற  பெயர்  முதன்முதலில் காணப்படுவது  1594 இல்  தோன்றிய 'அகராதி நிகண்டு'  என்ற  நூலின்  பெயரிலேதான்; இதன்  ஆசிரியர்  சிதம்பர  ரேவண சித்தர் என்னும்  வீரசைவப்  புலவர்;  இவர்  இட்ட  பெயரே  இப்போது  டிக்‌ஷனரி என்று  ஆங்கிலத்தில்  கூறும்  நூலுக்குரிய தமிழ்ப்  பெயராய்  அமைந்துவிட்டது.

     அரிச்சுவடியிலுள்ள  எழுத்து முறைப்படியே   சொற்களை  அமைப்பதுதான்   அகராதிமுறை. இது நமக்கு எளிதாகத் தோன்றுகிறது;  ஆனால் இரண்டாயிரம்  ஆண்டுகளுக்கு மேலாக வளர்ந்து வந்திருக்கிற தமிழ்  இலக்கிய சரித்திரத்தில், இம்முறை16-ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில்தான் முதன்முதல் புலப்படுகிறது; அப்பொழுதும் இது அரைகுறையாய்த்தான் கையாளப்பட்டது; சொல்லின் முதலெழுத்து முறையையே ஆசிரியர்கள்  நோக்கி  வந்தனர். உதாரணமாக அறிவன், அடியான், அருள், அவன், அஃது, அமர்  முதலிய  சொற்களை, முதலெழுத்தாகிய அகரம் ஒன்றையே கருதி,  அவற்றை ஒரு முறையில்  நிறுத்தினர்;  இந்த  முறையை  அகராதி நிகண்டில்   காணலாம்.  இதனால்  அகரத்தில்  தொடங்கும் ஒரு  சொல்லை, குறித்த  ஓரிடத்தில் கண்டுபிடிப்பது எளிதாயில்லை. இரண்டாவது   எழுத்தையும் நோக்கி சொற்களை முறைப்படுத்திய  நூலொன்று   சுமார்  நூறு  ஆண்டுகளின்பின்  தோன்றியது;   இதன் பெயர்,  'அகராதி மோனைக் ககராதி எதுகை' என்பதாகும்; இம்முறையிலேயும் ஒரு  சொல்லைக் குறிப்பிட்ட இடத்தில் கண்டுபிடிப்பதற்கு வழி  இல்லாமலிருந்தது.

      முதன்முதலில்  சொற்களின்  எழுத்துகள்  அனைத்தையும் நோக்கி அகராதி  அமைத்தவர்கள் ஐரோப்பியப் பாதிரிகளே ஆவர்; 17 ஆம்  நூற்றாண்டு  பிற்பகுதியில்  ஐரோப்பியப் பாதிரியார்கள் தமிழ் நாட்டிற்கு வரத்  தொடங்கினர்;  தமிழ்  மக்களுக்குக்  கிறிஸ்தவ மத   உண்மைகளைத்  தமிழ்  மொழியிலே  போதிக்க  வேண்டுமென  இவர்கள் கருதினார்கள்;  ஆகவே  இவர்கள்  தாமும்  தமிழ்  கற்க  வேண்டுவது  மிக  அவசியமாய்  முடிந்தது;   கற்பதற்குக்  கருவி  நூலாக   அகராதி  ஒன்று   இயற்ற  வேண்டுவதும்   இன்றியமையாததாயிற்று;  எனவே,  தமிழில்   முதன்முதலில்  அகராதி  தோன்றுவதற்குக் காரணமாய்  இருந்தவர்கள்   இப்பாதிரிமார்களே  ஆவர்.

    அந்நிய  மொழிக்கு  உரியோராகிய  பாதிரிமார்கள் அகராதி  இயற்றப்  புகுந்தது ஒரு  நல்ல  அதிருஷ்டம்  என்றேதான்  கூறவேண்டும்;    ஏனெனில் சில  நன்மைகள்  இதனால்  விளைந்தன.  முதலாவது,  பிற  மொழிகளில்  அகராதிகள்   செப்பமாக  அமைந்துள்ள முறையைத்  தமிழ்  அகராதிகளிலும்    கையாள  முடிந்தது; இரண்டாவது,  பாதிரிகளுக்குத்  தமிழ்   புதிய  மொழி  ஆகையினாலே இவர்கள் தமிழிலுள்ள எல்லாச் சொற்களுக்கும்  பொருளுணர  வேண்டியவர்களாயிருந்தனர். ஆகவே கடின பதம் எளிய பதம் என்ற வேற்றுமையின்றி எளிய பதங்களுக்கும்கூடப் பொருள் விளங்க வேண்டுவது  அவசிமாயிற்று: உதாரணமாக, நான், அது, வீடு முதலிய சொற்களையும்  அகராதியில் விளக்கவேண்டியதாயிற்று;  மூன்றாவது, நூல் வழக்கிலன்றி,  சாதாரண மக்கள் பல பிராந்தியங்களிலும் வழங்கி வந்த சொற்களும்  அகராதியில் இடம் பெற்றன. தமிழ் கற்ற பண்டிதர்கள் இவ்வழக்குச்   சொற்களிற் பலவற்றை, இழிசனவழக்கு என்றேனும், வழுச்சொல் என்றேனும் ஒதுக்கி விடுவார்கள்; ஆனால் அந்நிய நாட்டுப் பாதிரியார்கள்  இவ்வாறு  ஒதுக்க  முடியாது; அவர்கள் சாதாரண மக்களோடு, அதுவும்  கல்வி  பெறாத கீழ்த்தட்டு மக்களோடு, பழகி வந்தார்கள்; அம்மக்கள் பேசுவதை உணர்வதும் அவர்கள் வழங்கும் சொற்களை உணர்வதும் அவசியம். எனவே  அவ்வழக்குச்  சொற்களும் அகராதியில்  இடம்  பெற்றன;  இவ்வாறாக, தமிழ் மக்களுள்  பல   இனத்தாரும் வழங்கும் சொற்கள் எல்லாம் அகராதிகளில் அமைவதற்கு இப்பாதிரிகளே  வழிகாட்டியாய்  இருந்தார்கள்.

     1679 இல்  தமிழ்ப்  போர்த்துகீசிய அகராதி  ஒன்று  ப்ரொ  இன்ஸா என்ற  பாதிரியாரால்  இயற்றப்பட்டது;  ஆனால் இப்போது  இது  மறைந்துவிட்டது.  இதனையடுத்துத்  தோன்றியது  பிரசித்தி  பெற்ற  சதுரகராதியாகும்;  இதுவே  தமிழில்  முதன்முதலில்  பிறந்த   அகராதி  என்று  சொல்லலாம்;  இதனை  இயற்றியவர்  தைரியநாதஸ்வாமி என்றும்  வீரமாமுனிவர்  என்றும் பெயர்  வழங்கிய பெஸ்கி  (Father Beschi) யாவர்.

 ----------------------------------------------

(படம் உதவி: இணையம்)