திருக்குறளின் காலம்

சங்க காலம் எனப்படுவது பொ.யு.மு. 2-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் பொ.யு. 2-ஆம் நூற்றாண்டுவரை உள்ள 400 ஆண்டுகள் என உத்தேசமாகக் கணக்கிட்டிருக்கிறார்கள். அப்போது இயற்றப்பட்ட  நூல்கள் என்று பத்துப் பாட்டையும் எட்டுத் தொகையையும் குறிப்பிடுகிறார்கள். ஆனால் அவற்றுள் சில பிற்காலத்தவை என்பதை ஆய்வாளர் கண்டுபிடித்துள்ளனர். (பத்துப் பாட்டில் திருமுருகாற்றுப்படை,  எட்டுத் தொகையுள் கலித்தொகை,  பரிபாடல்,  ஐங்குறு  நூறு). இருந்தாலும் அவை யாவும் சங்க நூல்கள் என்னும் பழக்கம் நீடிக்கிறது.

அவற்றுள் திருக்குறள் இல்லை;   இதுவும் நாலடியார் முதலான வேறு நூல்களும் (மொத்தம் 18)  பதினெண் கீழ்க் கணக்கு எனப் பெயர் சூட்டப்பட்டு,  சங்கம் மருவிய நூல்கள் எனப்படுகின்றன;   அதாவது சங்க காலத்தை  அடுத்துத் தோன்றியவை.

திருக்குறள் குறித்து விநாசிலிங்கம் செல்வநாயகம் (1907 - 1973),   என்ற இலங்கைத் தமிழர்,  தம் "தமிழ் இலக்கிய வரலாறு" நூலில் என்ன எழுதியுள்ளார் என்பதை வாசிப்போம்:

"மீன்,  இறைச்சி,  கள் முதலியவற்றை மக்கள் விரும்பி உண்ட காலம் சங்க காலம்;    அவற்றைக் கடியும் திருக்குறள் சங்க காலத்துக்குப் பிற்பட்டது.

சங்கச் செய்யுள்களில்,   உயர்திணையில் வராத "கள்"  விகுதியும் "எல்லாம்"  என்னும் சொல்லும் குறளில் உள. அவற்றில் வாரா ஆநின்று,  மாட்டு (உருபு),  கால் (விகுதி),  விடு (துணைவினை), கில் (இடைச்சொல்),  வட சொற்கள் இதில் உண்டு.”

(என் குறிப்பு: சங்கப் பாக்களில் யானைகள்,  மரங்கள் எனவும் காடுகள் எல்லாம்,  எல்லா ஊர்களும் எனவும் அஃறிணையில் மட்டுமே அந்த இரு சொற்களும் பயன்படுத்தப்பட்டு இருக்கின்றன. திருக்குறளிலோ மற்றையவர்கள் (பா 283) ,   இரப்பாரை எல்லாம் (1067)   என உயர்திணையிலும் அவை வருகின்றன.

சில காட்டுகள்: மாட்டு (1110),   குன்றிக்கால் (140),    சாகிற்பின் (780 ) - சா-கில்-பின்.

சில வடசொற்கள்:  பாவி (168), தவம் (262),  நாமம் (360),  நாகம் (763).

**************************************************